Mlada bosanska labela “Gramofon” se od svog nastanka opredijelila za izdavanje nosača zvuka koji imaju sasvim posebit autorski pečat, sa naglaskom na umjetnička ostvarenja koja propagiraju modernu, urbanu, ali u isto vrijeme i autentičnu sliku matične države. Do sada su, u okviru svoja tri ogranka – Gramofon classic (klasična muzika), Ethno Gramofon (tradicionalna i sakralna muzika) i New Gramofon (elektronika, jazz, new age i slobodne forme) publikovali tri izdanja – soundtrack Adija Lukovca iz filma “Remake”, zatim izvorne bošnjačke pjesme uz saz u izvođenju legendarne Emine Zečaj, te prvijenac hard-core / reggae benda socijalističko-samoupravljačkog imena “Dubioza kolektiv”. Smiraj 2004. godine donosi “Gramofonu” dva CD maxi-singlea – “Dubioze kolektiva” i mladog B/H autora Nedima Zlatara.

 

Maxi-single “Open Wide” dolazi u pravo vrijeme za “Dubiozu kolektiv”, koji su nakon odličnog debi albuma počeli sanjariti na lovorikama uspjeha. Grupa nastala fuzijom sarajevskih “Ornamenata” koji su njegovali ambijentalnu muziku, i zeničkog street rap improvisation benda “Gluho Doba Against Deaf Age”, nastavila je tamo gdje je stala – u uniji reggaea, hip-hopa, new agea, duba, njegujući sasvim osobeni stil, prijatan za konzumiranje.

 

Oslobodilačka priča započeta na prvijencu usklikom “Fightin' with the wisdom for Bosnian kingdom” ovdje je evoluirala u naslovni modern-reggae vapaj na kojem gostuje Benjamin Zepheniah. No, iako je zvučna slika smještena u uljuljkujuće koordinate toplih mora, poruka je više nego očigledna i konretna, i ne treba je puno elaborirati - “Some tune is turnin’ fire burning / Bosnia is still divided Jerusalem (Mostar is still divided like Berlin) / The Guns are charging there is no time its urgent...”. Na drugoj od četiri nove pjesme gostuje Mush iz grupe Fun-Da-Mental. Hip-hop kao protivteža melaholičnoj atmosferi koja provijava izdanjem, ali je meta ista, i isto odstojanje. Anđeoski vokal Adise Zvekić dominira pjesmama “Emptiness” i “Prisoner”, smještenim u slow- reggae i trip-hop areal. Uspavljujući ritam, pravilno pulsirajući glas kao dominanta i odlična instrumentalna potka čine ova dva broja draguljima rada “Dubioze kolektiva”.

 

Kao dodatak ovim numerama na disk su uvršteni i remiksi najpoznatijih pjesama benda - “Bring the System Down” i “The Right Moments”. U prvu su utkani, očigledno u Sarajevu još uvijek aktuelni, traktati glede bosanskog rata, a druga je transponovana u dub formu i tako znatno izgubila na jačini, i, čini se da bi bez ovih (iako više nego solidnih) remiksa CD bio znatno cibriji i svrsishodniji.

 

 

Drugi maxi-single “Basheskia: Postcard From Sunny Neighbourhood" autorski je materijal Nedima Zlatara, nekada bubnjara sarajevskih grupa “Protest” i “Lezi majmune”, sada u sastavima “Sikter” i “Albedo”. U pet kompozicija njegovog debitantskog ostvarenja dominira pomalo zaboravljeni elektro-pop osamdesetih, nastao na tragu sastava tipa “Orchestral Manoeuvres in the Dark”, “Visage” ili ranih “ABC” i “Ultravox”, a ovo se posebno odnosi na kompozicije koje omeđuju album, “Postcard from Heaven” i “1”. Nosač zvuka nudi nešto siromašniju zvučnu sliku nego kod “Dubioze”, ali je zato izvornost ideja ono što se svakako ne može Zlataru osporiti. Naročito svježe i intrigantno zvuče “a la Portishead” numere “Together alone” i “Blue”, u kojima ženski vokali Jelena Milušić i Imelda Ramović nose trip-hop/jazzy ambijent koji umnogome podsjeća na ostvarenja “Sofine2”, beogradskog pandana za ovakvu muziku.

 

Pjesma na koju autor očigledno najviše tipuje - “Loza” – zanimljiv je, ali i ne baš naročito jasan eksperiment. Ova osmominutna epopeja u koju su utkani zvuci sitara, ksilofona i gitare (Esad Bratović), ali i Džejov sempl “Ej, mala, malena (srce si mi zanela)” kojeg na CD-u vokalizuje Adnan Šaran, zvuči impresivno, ali ostavlja sasvim konfuzan utisak o tome zašto bi neko tri sasvim dobre kompozicije različitih stilova spajao u cjelinu, kad nikakvih dodirnih tačaka, osim nasilno ubačenog lajt-motiva nemaju.

 

Kuriozitet prvog albuma Nedima Zlatara svakako je intrigantni booklet, u kome osim škrtih podataka o performerima koji su realizovali tekst, centralno mjesto (dvije središnje stranice omota) zauzima veoma dopadljiva spot-story “U dolini snova nakon kiša što su trajale skoro vječno” koju potpisuje Selim Kurt, a datovana je u Sarajevo, 2273. godine. Odjavne rečenice ove priče umnogome oslikavaju i umjetnički credo kojim se Zlatar rukovodio pri izradi “Razglednice iz sunčanog susjedstva”: “Vrijeme je nekako lijepo, i zvijezde izgledaju drukčije. Vidim mjesec kako me gleda odozgo, smije mi se... Jednoga dana, tvoje krvave ruke će postati oblaci i onda ćeš se smijati kao ja...”.